Recenzja gry Postal 2 Share the pain

Postal 2: Share the pain

Twórcy gry: Running with Scissors
Oficjalna strona gry:
Do nabycia przez: Kupienie
Gatunek: Fps
Rok wydania: 2003

Może i będzie to dziwne, jeśli przyznam, że grałam trochę w tą grę jako mała dziewczynka. I bardzo mi się spodobała, co może być jeszcze dziwniejsze. Jednak nigdy jej za tamtych czasów nie ukończyłam, chociaż moją pasją było patrzenie jak brat w coś gra. Dzięki temu gry, które recenzuje mogą wzbogacić się o te kilkanaście tytułów. W końcu dlaczego by nie powrócić do przeszłości i sprawdzić, jak jest z tą grą w którą tak grałam szczęśliwa kiedyś? Powróciłam, pośmiałam się, zabiłam wiele ludzi, przeszłam. Postal 2 jest jedną z bardziej kontrowersyjnych gier, na pewno nie można tego nazwać zwykłym Fps-em. Z tego co wiem, to ten dodatek dodaje tyle, że możemy grać z innymi oraz szybciej wczytujące się ładowania oraz tryb multi. A jak gra wygląda ogółem? Na pewno lepiej się przy niej bawiłam niż wskazuje ocena.

Postacią którą pokierujemy w tej grze jest tak zwany ''Koleś", mężczyzna zmuszony wykonywać polecenia jego terroryzującej żony. Każdego dnia dostajemy listę z której dowiadujemy się co będziemy musieli zrobić dzisiaj. Z początku większość być może brzmi zwyczajnie, ale w ostateczności w prawie każdej dochodzi do strzelaniny śmiertelnej dla wielu osób w niej uczestniczących. Z każdym dniem misje stają się bardziej wymagające, ale raczej nie ma dramatu, a można się fajnie pobawić. W dodatku apocalypse weekend dochodzą nam jeszcze 2 dni. Niestety, nie wiem co ten dodatek oferuje, ale domyślam się, że dzieje się masakra taka jak tutaj o ile nie większa. 

Mimo tego, że grafika jest jaka sami widzicie, to nie przeszkadzało to w fajnej zabawie... I stworzeniu kontrowersji, bowiem Postala zakazano w wielu krajach. Mamy tu do czynienia ze sporą ilością stereotypów, wyśmiewania ich oraz rozlewu krwi. No i nie zapominając o możliwości rozpięcia rozporka i oddaniu moczu na dowolny cel. Na pewno oryginalne, a po przejściu gry sikamy ogniem. Co mnie już całkiem rozwaliło to księża, którzy w obronie kościoła przed wyznawcami islamu biegali z karabinami maszynowymi i shotgunami odpierając ich atak.

Choć błędów i niedopatrzeń jest w tej grze dość sporo to pomyślałam, że nie będę już ich tak brutalnie wytykała w końcu weźmy pod uwagę kiedy tą grę wydano a jaki rok jest teraz, ileś tam się pograło i teraz nas takie coś dziwi. Na przykład brak cyklu dnia i nocy. Przez całą grę pogoda jest taka sama i wygląda na letnie popołudnie. Nie doświadczymy tu wiatru czy deszczu, ale w gruncie

rzeczy nie jest to tutaj rzeczą jakąś wielce ciążącą czy męczącą bowiem nie na tym się skupia nasza rozgrywka. Wątpliwości budzą także momentami nielogiczne zachowania a zwłaszcza rozmowy przechodniów. W końcu nie na codzień słyszymy ,,Co u Ciebie?" ,,Przykro mi...".
Choć nadal nie do końca przekonuje mnie fakt, że biblioteka od czasu pożaru nadal się pali na zewnątrz nawet kilka dni później...

Gra daje nam swobodę w działaniu, nic nas nie męczy i nie popycha byśmy szli z punktu do punktu i robili co mamy robić. Możemy spokojnie zadania wykonać dopiero po wymordowaniu połowy mapy czy też po wizycie w każdym budynku do którego da się wejść. Co prawda przydało by się na końcu coś w stylu wolnej gry jak po skończeniu na przykład GTA gdzie możemy chodzić i robić co nam się podoba a ogranicza nas śmierć czy policja. Tutaj mamy taką wolność w trakcie, choć i tak budzi to pewne

wątpliwości zwłaszcza zważając na to, że niektóre miejsca zostają otwarte dopiero w określonym dniu a więc najwięcej wolności doświadczymy w ostatni dzień czyli piątek właśnie. Co mnie nieco zdziwiło to sytuacja w której po utknięciu w jakimś miejscu pojawia się u góry małymi literami tekst od autora i po oswobodzeniu nas pisze:,, No i proszę! Trzymaj się na przyszłość od tego miejsca z daleka!". Szczerze to nigdzie czegoś takiego nie widziałam, może w za mało gier grałam.
Z Postal 3 nie miałam okazji się zapoznać, ale spotkałam się z negatywnymi opiniami i wytykaniem wielu wielu błędów. Grę zrecenzowaną dzisiaj można polecić osobom nie patrzącym na grafikę i lubiącym czasami urządzić trochę masakry w grze. Byle tylko nie traktującym wirtualną rzeczywistość poważnie.

Podsumowanie:
Grafika: 2/10
Muzyka: Tutaj jest muzyka?
Wrażenia: 9/10

+ Odniesienia
+ Zabawa
+ Oryginalna
+ Teksty i odzywki


- Błędy
- Krótka
- Grafika
- Brak wolnej gry po skończeniu

Ocena Końcowa: 6+

Od Colliny:
I znowu przybyłam męczyć was moim marudzeniem. Potrzebowałam trochę wolnego czasu by ogarnąć co mam do napisania, gdyby nie to wszystko byłoby szybciej. Lecz niestety, nadal mam wrażenie jakbym sklejała to sama do końca nie będąc pewna co robię. No nic, zapraszam do czytania bloga, czytajcie co jest do przeczytania i miłego dnia lub nocy każdemu czytelnikowi.

Recenzja filmu Balto II: Wilcza wyprawa

Reżyseria: Phil Weinstein

Scenariusz: Dev Ross

Dystrybucja: Universal Pictures

Data powstania: 2002

Kraj Produkcji: USA

Nie, po prostu nie mogę zatrzymać swojej nieco brutalnej opinii na temat tego filmu dla siebie. Oglądałam go 2 razy, raz w internecie z polskim dubbingiem i drugi z polskim lektorem. W obu przypadkach moja opinia była taka sama. ,,Co się tu właściwie działo, i dlaczego?"

Nie będę zachowywała się jak babcia narzekająca na dzisiejszą młodzież wychwalając jaki to Balto I był lepszy. W sumie był, ale chcę skupić się na drugiej części, o której mam sporo do powiedzenia. Nie koniecznie pozytywnie.

Jenna szczeni się. Na świat przychodzi kilka szczeniaków, ale jeden z nich wyróżnia się

umaszczeniem i zachowaniem. Jest to Aleu (spolszczona na Szarkę w dubbingu. Poważnie, jak oni zrobili z tego Szarka? No nieważne, może po prostu chcieli to dostosować lepiej dla młodszych widzów), wygląda bardzo podobnie do jej ojca - Balto właśnie, mieszańca psa z wilkiem. Reszta szczeniąt jest ruda tak jak matka i cechuje je średnia różnorodność. Są do siebie aż zbyt podobne. Wkrótce nadchodzi czas, gdy szczeniaki muszą być oddane do nowych właścicieli. Zostają wystawione w skrzynce by ludzie mogli sobie wybrać jednego z nich. Każdy znalazł dom poza Szarką właśnie.

Chwila, bo czegoś tu nie rozumiem już na wstępie. Za młodszych lat, nie tak dawno Balto był bardzo dobrym psem zaprzęgowym, pokonywał nawet rasowe husky, które wiele czasu trenowały. Był wręcz sławny w jego okolicy. O szczenie, które jest prawie takie samo jak on, właśnie ten słynny pies (miał matkę wilczycę ale nieważne) ludzie powinni się wręcz bić! A tu pokazanie pseudo tragicznej sytuacji z powodu inności. Dziwne i nie za bardzo uzasadnione. Poza tym nie sądzę, żeby ludzie w tamtych rejonach tak wybrzydzali ze zwierzakami. 

Córka Balto zostaje z rodzicami aż staje się dorosła. Ciałem, bo duchem okaże się nierozważną smarkulą, ale o tym za chwilę. Pewnego dnia bawi się z niedźwiedziami polarnymi. Nie no, poważnie? Niedźwiedzie każdego gatunku, nawet miś panda to nie są

ciamajdy, dla których celem życia jest zabawa i w sytuacji zagrożenia nie potrafią sobie z niczym poradzić. Tutaj zostały pokazane jako właśnie takie stworzenia. Szkoda, że ich czas na ekranie nie został ograniczony do minimum z minimum. Na prawdę, co one mają tu na celu? Lubię oglądać różne animacje i wiem, że większość jest przeznaczona dla dzieci, ale nie wiem czy dobrym pomysłem jest wpajanie im, że niedźwiedź polarny to ofiara losu. Stary Disney nie tworzył takich teoretycznie zabawnych wątków i na złe mu to nie wychodziło.

Tak więc bawiąc się lesie po pewnym czasie okazuje się, że była celem myśliwego, który planował ją zastrzelić. Była od początku wychowana z psami tak więc nie czuła lęku przed

człowiekiem i bez wahania do niego podeszła, mając nadzieje, na zaprzyjaźnienie się z nim. Przed śmiercią od postrzelenia ratuje ją jej ojciec, skacząc na myśliwego. Wkrótce przychodzi czas, że Balto musi wyjaśnić swojej córce pewne sprawy. Dowiaduje się ona, że człowiek chciał ją zabić ponieważ wygląda ona jak wilk. Szarka zaczyna się awanturować z ojcem, zrzucając na niego całą winę ucieka z domu. Nawet nie potrafię określić jak bardzo mnie by takie dziecko wyprowadziło z równowagi.

Jest to postać najbardziej denerwująca z całego filmu. Jest niesamowicie nierozważna, dziecinna i sama nie wie czego chce. Rodzice zamartwiają się o nią a Balto przez jej głupkowate zachowanie jest zmuszony wyruszyć w nie do końca bezpieczną i trudną

podróż. Nie do końca rozumiem, dlaczego przejął się on tą sprawą bardziej niż matka. Wiem, że chodziło twórcy o to, by była tu ta więź ojca z córką i te sprawy. Ale ostatecznie wyszło to trochę sztucznie. Instynkt macierzyński matek większości zwierząt jest silniejszy niż samców, przykro mi, ktoś tu zawalił sprawę. Wiem, że to film dla dzieci itp, no ale ja mimo tego, że lubię tworzyć komiksy o zwierzakach umieszczam w nich wątki kanibalizmu czy ojcach pożerających dzieci matek. Nie jest to wciskanie brutalności, tak po prostu u zwierząt jest. Nie zapominając również o wyrodnych matkach, ale Jenna na taką nie wygląda. Zresztą, jej rola jest tak zepchnięta na dalszy plan, że aż szkoda. Albo i nie, bo mam przy niej wrażenie, że jest nudna i nawet jeśli by zajmowała więcej miejsca to i tak jej występy nie należały bo do najciekawszych. Jedyne co ona robi w Balto II to biega i się zamartwia a potem ginie w tle.

Myślałam, że będzie źle. Ale jednak udało mi się odnaleźć najciekawszą postać. Jest nią Niju, jeden z wilków ze stada które poznajemy później. Jego futro jest granatowe i ma on nieco groźny wzrok, ale wbrew pozorom jest on w porządku. Wataha przewodzona jest przez Navę, starego wilka. Jest on bardzo związany z duchowością, przepowiedniami i innymi tego

typu rzeczami. Wiem, że miało być interesująco o mistycznie, ale ostatecznie wątek duchów, totemów itp został jakby dodany na siłę a potem częściowo olany. W takim razie po co on? Tym bardziej, że nie byłabym taka przekonana co do tego, by zwierzaki kierowały się snami, bo jak się dowiadujemy Nava miał sen, który powiedział mu o tym, że stada karibu, których od dawna tu brakowało są za wielką wodą. Niektórzy mu uwierzyli, drudzy nie. Niju był w grupie niewierzących, i nawet miał on pewne poparcie. Miał dobre argumenty i zachowywał się jak faktycznie zwierzę, nie jak skrzyżowanie wilka z nawiedzonym kapłanem. Ostatecznie mój faworyt został z niewyjaśnionych powodów praktycznie sam. Pewnie znając życie jest jeszcze przypisywany do czarnych charakterów, które zresztą są wręcz sklonowane z Balto I. Niju jako ułagodniony Steele. 3 głupkowate wilki, które za nim chodziły można porównać do 3 psów z zaprzęgu Steele'a. Zachowania były ZBYT podobne.

Charakter Niju mimo to ma najwięcej logiki, zachowuje się on bardzo rzeczywiście. Nie zgrywa bohatera, ale nie jest tchórzem. Nie wierzył w żadne duchowe przepowiednie tylko zamierzał zostać ze swoją częścią wilków na terenie jaki zamieszkiwał.

 Szarka ostatecznie jakby miała za nic trud ojca, nie wraca do domu a zostaje z zupełnie obcymi jej wilkami. Gdybym była odpowiedzialna za kontynuację na pewno dostało by się jej w kość za durne zachowanie i nierozważność, zwłaszcza w stosunku do obcych i potraktowanie rodziców jakby nie byli dla niej nikim istotnym a po prostu balastem, który gdzieś tam jest, ale i tak tylko chodzi i narzeka. I oczywiście są wszystkiemu winni.

Grafika: 5-/10

Postacie: 2/10 

Fabuła: 1+/10

+ Może animacje?

- Przygłupia główna bohaterka

- Naciągane w wielu momentach

- Pseudo mistyczność

- Wiele nielogicznych zachowań

- Zrzyna z poprzedniej części
Ocena końcowa: 2+/10

Od Colliny:
Wiem, że grę obiecałam, ale coś mnie wzięło na recenzję filmu, tak więc jest. Gra będzie za jakiś czas, już mam z dwie recenzje gier zaczęte, teraz tylko skończę. 
Miłego dnia wszystkim.

Recenzja gry Touhou Hisoutensoku (Touhou 12.3)

Touhou Hisoutensoku (Touhou 12.3)

Twórca gry: ZUN
Oficjalna strona gry: http://www.tasofro.net/touhou123/index.html (japońska)
Do nabycia przez: Pobranie, linki poniżej
Gatunek: Bijatyka
Platformy: Windows 2000, Windows xp, Windows 7

Touhou. Co na początku o niej wiedziałam? Jest tam za przeproszeniem od cholery postaci i wydają się fajne. A zwłaszcza wiedźma Marisa, która należy do jednej z kilku moich ulubionych postaci. Nie interesowałam się szczegółami przez dłuższy czas, ale gdy zagłębiłam się w temat to bardzo polubiłam to środowisko. Gensokyo - czyli kraina w której mają miejsce wszystkie gry. Nie wiem jak duża jest ale sprawia wrażenie na prawdę wielkiej. Dużo natury, ludowych wierzeń japońskich i magii. Warto sprawdzić, zwłaszcza jeśli się ludzi te klimaty. Ja się na przykład zainteresowałam Youkai właśnie przez cykl tych gier.


Yokai są to wszelakie stworzenia z japońskich legend. Obejmuje to wszystkie duchy, potwory, dziwadła czy nawet magiczne parasole z językami. Właśnie z nimi mamy do czynienia we wszystkich grach ZUN-a spod znaku Touhou project. Wróżki, czarownice, kapłanki, demony, bogowie czy nawet personifikacje przedmiotów. Jest tu tego bardzo dużo, może niekoniecznie w akurat tej części, ale to tak słowem wstępu. Bijatyk z Touhou nie ma zbyt wiele, zdecydowanie dominują strzelanki, są również popularniejsze.

Jednak w tak zwane ,,tłuczenie się" grało mi się najfajniej, zwłaszcza w dwie osoby. 

W tej części problemem okazuje się tajemnicze wielkie stworzenie, na którego temat próbuje się czegoś dowiedzieć zielonowłosa kapłanka świątyni Moriya - Sanae. Pojawia się on co jakiś czas a potem znika. Wzbudził wielkie zainteresowanie wszystkich mieszkańców, jednak na pozór nikt nie wie kim on jest i jakie ma zamiary wobec miejscowych. Na początku pytamy o zdanie na ten temat lodową wróżkę Cirno, która jest znana ze swojej głupkowatości. Nie okazuje się ona dobrym informatorem więc musimy szukać dalej, aż znajdziemy wyjaśnienie sprawy. Każda z postaci jaką spotykamy ma określone poglądy, teorie czy nawet plany wobec dziwnego olbrzyma. Ostatecznie okazuje się, że wszystko wygląda inaczej niż się zdawało. Właściwie wyjdzie to trochę śmiesznie.

Na początku gra może wydawać się nieco chaotyczna zupełnie jak jej wersje danmaku ( rodzaj strzelanek w których jesteśmy zasypywani wielką ilością pocisków). Jednak po momencie zaczynamy już ogarniać co z czym, jak używać kart zaklęć oraz jak walczyć najlepiej i którą postacią jest nam najwygodniej. Każda ma określone karty zaklęć, inne ataki. O ile wersja fabularna traktuje nas nieco z góry, bowiem postacie z którymi walczymy w pewnym momencie używają praktycznie non stop ataków, które normalnie należą do kart, które musimy ,,naładować" atakując wroga odpowiednio efektywnie. Wielokrotnie byłam tym poirytowana, bo nam taka szansa nie została dana ani razu. Co ciekawe w trybie arcade nawet na najtrudniejszym poziomie (zwany w Touhou - Lunatic) postacie tak nie robią i można wszystkich pokonać, oczywiście po zdobyciu pewnego doświadczenia z grą.


 Grafika ma charakterystyczny pikselkowy styl, który bardzo mi się podoba. Animacje postaci są płynne, staranne i nie widziałam żadnych błędów. Nic nie było kopiuj-wklej. Każda postać robi wszystko inaczej, nawet sposób chodzenia jest inny w zależności od charakteru. Również rysunki pojawiające się przy dialogach są staranne, ładne, postacie zmieniają twarze w zależności od emocji jakie nimi kierują. Tak uszczypliwie powiem: Nie to co w Misao.

Dobra dobra, bo za mało marudzenia jak na mnie. Czego bym się uczepiła w tej grze? Za krótka. Wiem, że różnie różnym ludziom mogło przyjść przechodzenie jej, ale mimo wszystko tryb fabularny jest za krótki. Ile  to by zajęło? Z 2 godziny max? Może historia nie jest jakąś wielką trudną zagadką rodem z Witch's House i chodzi głównie o dobrą zabawę, to jednak przydałoby się coś jeszcze w tej fabule. Po przejściu trybu Arcade na wszystkich poziomach możemy dodać kolejny czas,

ok, idzie coraz lepiej. A jeżeli mamy jeszcze kogoś, kto by z nami pograł i ogarniał co się dzieje, to dodaje nam kolejne chwile spędzone przy tej grze. Niech ona się mniej broni czy coś.

Nawet postaci ma chyba najwięcej wśród bijatyk z Touhou. Nie dość że to, to jeszcze podobno można trochę mieszając z plikami dodać kolejne. Podobno jest na to ,,legalny" sposób, by było ich więcej, ale mimo przejścia gry nie miałam ich wszystkich, a po prostu o kilka więcej. Może na Lunaticu? Nawet nie wiem ile by mi to zajęło zważając na to ,,usilnienie" naszych rywali, którzy ukazują swoją siłę dopiero po pewnym czasie.
Muzyka jest specyficzna, charakterystyczna dla Touhou. Nie jestem jej jakąś wielką fanką, ale po kilku grach zaczniemy kojarzyć ten styl, który tworzy ZUN. Zdarzyło mi się nawet skojarzyć piosenki z całkowicie innych gatunków w sposób ,,O, to brzmi jak z

Touhou". 

Jest to gra, w której można się fajnie bawić, tylko przy początkowych próbach trzeba się przygotować na bóle i zmęczenie palców od naciskania wielu klawiszy. Czyli powiedziałabym, że nie nadaje się do rozgrzewki przed innymi. To właśnie gier, w których rozgrzejemy palce przed nią potrzebujemy. Mimo wszystko polecam zobaczyć. Tym bardziej, że można legalnie pobrać. 


Podsumowanie:
Grafika: 7+/10
Muzyka: 6+/10
Wrażenia: 8+/10

+ Zabawa jest
+ Barwne postacie
+ Bardzo pasujące piksele i ładne grafiki postaci
+ Specyficzny styl Touhou na każdym kroku
+ Najwięcej postaci z bijatyk Touhou
+ Każdy atak i każda postać ma w sobie coś innego

- Na pierwszy rzut oka skomplikowana i trudna
- Choć może faktycznie być trudna dla niewprawionych
- Czasami niesprawiedliwa

- Pobranie może sprawiać niektórym problemy ( dlatego dałam wam linki poniżej)



Ocena końcowa: 8--/10

↓Linki↓

http://www.touhou.pl/?site=download/files&cat=1  pobierz grę, wystarczy kliknąć















http://www.touhou.pl/?site=download/files&cat=7 Pobierz angielskiego patcha 

Od Colliny:
8 z dwoma, prawie jak w szkole ocena. xD. Yeah, pierwsza recenzja Touhou. Prawie na pewno zrobię kolejne z tego cyklu, bo bardzo fajnie mi się ją pisało. Chyba po raz pierwszy nie mam aż tak dużo do napisania co zazwyczaj. Widzimy się za jakiś czas. Aha i zrobiłam nowego bloga. Ale podam linka jak napiszę z 5 postów bo trochę pustawo na nim chwilowo i nie ma tam na co zbytnio patrzeć. Miłego dnia widzimy się w kolejnym wpisie. 

Recenzja gry Feral Heart

Feral Heart

Twórca gry: Kov
Oficjalna strona gry: http://www.feral-heart.com/
Cena: Darmowa
Gatunek: MMORPG
Rok wydania: 2010

Kovie Kovie, czemuś nas opuścił? Nas i nasze FeralHeart?
Od 2011 roku na Feral Heart nie zmieniło się kompletnie nic jeśli chodzi o oficjalne zmiany wprowadzone przez twórcę. Ja i pewne grono graczy nie możemy wybaczyć Kovowi, że nie przekazał nikomu kodu gry tak po prostu bez słowa poszedł, obarczając administratora Za to kreatywność graczy, pozwala to w miarę nadrobić. Ale mimo wszystko, mody i itemy nie są oficjalną częścią gry, a nie każdy je pobiera. Określana jest jako MMORPG zawiera w sobie utracony potencjał.


Jak to zazwyczaj, zacznijmy od głównego celu gry. A przynajmniej próbowałabym zacząć, gdyby nie to, że tutaj go nie ma. I to może być trochę szokiem. No, bo w końcu dlaczego ta gra ma tylu fanów i tyle osób w nią gra, skoro nie ma w niej właściwie nic do roboty? Kilka map na krzyż i zestaw niewielu akcji oraz tych kilkunastu emotek dla naszej zwierzęcej postaci. I chat. A skoro już jesteśmy przy postaci...

Do wyboru mamy kotowatego lub psowatego ( choć gracze z uwielbieniem mówią wilka lub lwa, czego nie znoszę, na prawdę, choć większość graczy i tak ogranicza się do tych dwóch zwierząt) po czym regulujemy długość pyska, wielkość oczu, wagę, wielkość ogółem itp. Po tym wybieramy typy oczu, uszu, ogona i grzywkę o ile chcemy ją mieć. Gdy już to zrobimy, nakładamy na nasze zwierzę markingsy, po jednym na ogon, tułów i głowę. Później już układamy kolory poszczególnych części ciała. Cudów nie ma, ale tragedii też nie.
 Gdy daną postać już stworzymy puszczamy ją w świat. Jest

te kilka map. Rozpoczynamy w Lonely Cave i mamy z nich dostęp do 4 innych map, z których także są dostępy do innych. Niby nie jest źle, ale czuje się ten niedosyt. Tym bardziej, że nasza interakcja z obiektami jest żadna. Można wskoczyć na kamień, można przeniknąć przez trawę czy popływać w wodzie. Ale wielkiej zabawy to to nie daje. Mapy nie powalają na kolana co widać na pierwszy rzut oka. Nie w każdych jest też co robić. Na przykład Fluorite plains jest bardzo duże, a jednak nie ma tam dużej ilości ciekawych miejsc, także zwiedzanie jest trochę monotonne, tym bardziej, że dalsze tereny, które nie są takie złe mało kto się zapuszcza. Tak samo z

Atlantydą i Last Cave. Dużo miejsca mało ciekawych lokacji. Gdyby chociaż można było jakoś wpłynąć na otoczenie, szkoda.

Myślę, że nie będę grze nic zarzucała. A właściwie atmosferze w niej panującej Są w niej osoby fajne, są totalne debile, mamy także trolle i chmarę dzieci, jak to prawie wszędzie, także w naszym społeczeństwie. I wieeelkie grono leżących do góry brzuchem stworzeń piszących co minuta: nudzi mi się.
Jest tu sporo osób, które siedzą z sentymentu, tak jak ja. Nie gram już dla gry, tylko dla ludzi. Czasami wraca ktoś po latach, można pogadać, powspominać, ponarzekać na to, że teraz jest tyle dzieci. Ale niestety stanowią oni mniejszość. Wiecie, z pewnych rzeczy się wyrasta i nie ma czasu na powrót.

Błędy są jak wszędzie. Mamy tutaj przenikanie przez drzewa, rośliny, wchodzenie w graczy, wchodzenie w kamienie. Czyli klasyk wielu gier. Do ruchów postaci bym się nie uczepiła, jest w porządku. Jednak ta ilość akcji... różne formy leżenia, tańczenie, przeciągnięcie się i wycie/ryczenie. I to koniec. Dochodzi do tego jeszcze opcja różnych prędkości poruszania, bieg, chodzenie, czołganie się. No i to w sumie wszystko. Szkoda, że nie mamy tego więcej. Wolf Soul pod tym względem wygrywa,

ale o tej grze kiedy indziej.

Muzyka nie zwraca szczególnej uwagi. Jest całkiem w porządku, nie irytuje po dłuższym czasie, ale myślę, że potem staje się już zbyt monotonna i większość graczy zastępuje ją własną. Moja opinia na jej temat jest właściwie neutralna. Nie jest źle, ale cudów nie ma, jak to już kiedyś pisałam.
Zaryzykowałabym stwierdzeniem, że grę tą utrzymują przy życiu tylko ludzie oraz ich kreatywność. Masa rp, presetów, modów, skórek to interfejsu czy nowych map jaką utworzyli jest godna podziwu. I ma to znaczenie, bo gdyby nie oni, prawdopodobnie FH już by się dawno zbierało gdzieś w dal, mapy stawałyby się puste a słuch by zaginął.



Podsumowanie:
Grafika: 6/10
Muzyka: 5/10
Wrażenia: (zależenie od dnia i graczy) od 5 do 7+

+ Powstaje do niej masa modyfikacji, skórki do interfejsu, coś tam do postaci, itp
+ Nadal odwiedzana
+ Można poznać wiele ludzi
+ Ludzie ją utrzymują przy życiu...

- Ludzie? Gdzie jest twórca?
- Jeden wielki zmarnowany potencjał
- Błędy
- Większość rzeczy trzeba ściągać, by sobie fajnie pograć (itemy, paczki z markingsami itp)
- Przydałoby się coś do urozmaicenia gry

Ocena końcowa: 6/10

Od Colliny:
No to widzimy się po raz kolejny, po króciutkiej przerwie wróciła mi wena do pisania. Chciałabym zrobić małą reklamę, dołączyłam do moich znajomych z tej samej szkoły w

tworzeniu bloga poświęconego Azji. Super znawczynią może nie jestem ale pomyślałam, że czemu nie, są ciekawe rzeczy, które warto innym ukazać. Wahałam się, bo w końcu i ten blog miał lepsze i gorsze chwile. Ale ostatecznie, dobra, dupa tam.  Łapcie adres i czytajcie moje wpisy.(http://our-dreams-only-in-asia.blogspot.com/) No dobra, nie tylko moje, ale postaram się trochę ulepszyć tego bloga, wiecie o co chodzi. Na ten moment jak piszę tego posta jeszcze nic nie dodałam, ale zaglądajcie, w końcu coś napiszę, tylko muszę dostać prawidłowe hasło, bo złe dostałam.
Dziękuję wszystkim jak zawsze. Nie spodziewałam się, że zacznę mieć fanki. Kocham was. c: 

Wiecie co, chyba założę bloga kolejnego, tylko bym już sama go prowadziła, ale muszę dokładniej określić temat. Może coś z rysowaniem? Jeszcze nie wiem, muszę sprecyzować. A wy co myślicie? O czym byście chcieli czytać?

Recenzja gry The Elder Scrolls V - Skyrim

The Elder Scrolls V: Skyrim

Twrócy gry:Bethesda Game Studios

Data wydania: 2011

Platformy: Microsoft Windows, Ps3, Xbox 360

Gatunek: Fantasy

Tryby: Wyłącznie jeden gracz.

Cena: waha się od 34zł do ponad 100zł

Tam ta da dam ~! Olałam sprawę na zbyt długo, tak więc powracam z długą recenzją dużej gry. No dobra, mogło być dłużej, ale w sumie ujęłam tutaj wszystko co chciałam na temat Skyrima powiedzieć. Morrowind mi bardzo słabo szedł z przyczyn nieznanych więc odpuściłam. Gdy się za długo odkłada pewne rzeczy przychodzi pora na wynagrodzenie wszystkim, którzy jednak czytają moje recenzje. A za wynagrodzenie uznałam właśnie Skyrima - grę, której według steama poświęciłam prawie 100 godzin. Czas na ocenienie ciężkiej pracy twórców. A zapowiada się dobrze, i dobrze wygląda.


Jak się dowiaduję z internetu - akcja Skyrim dzieje się 200 lat po wydarzeniach z poprzedniej części (Oblivion) jednak nie jest bezpośrednią kontynuacją, a po prostu dzieje się w tej samej krainie. Dowiaduję się, bo rozpoczęłam grę tak dawno, że nawet nie pamiętam, możecie to sprawdzić, gdy w którymś z pierwszych wpisów chwalę się, że paczka z grą już przyszła. Sporo czasu, a pamięć słaba mimo młodego wieku. Rozpoczynamy tradycyjnie, jako bezimienny więzień, a wygląd oraz imię wybieramy później. Do tej pory pamiętam, jakie było moje zaskoczenie, że ilość postaci damskich występujących w grze jest całkiem spora. Myślałam, że będzie tu duża przewaga mężczyzn, a to proszę, kobieta prawie na każdym kroku. Nie jestem jakąś specjalistką z tamtych czasów, czy ogólnie z cyklu TES, ale wydaje mi się, że być może faktycznie w tamtych czasach także kobiety brały udział w walkach razem z mężczyznami, co zostało udowodnione tą grą.
 Mamy do wyboru kilka ras. Nie są one brzydkie, widać, że twórcy poświęcili pewien czas i włożyli prace w tworzenie ich, a i ogółem nie ma problemu z wyborem, choć muszę przyznać, że tworzenie tak mi się podobało, że najchętniej zrobiłabym kilka postaci i grała w zależnie od chęci. Po zwyczajnych ludzkich rasach moimi faworytami są Khajity, szkoda, że nie zagościło ich tutaj więcej, ale to w sumie zrozumiałe. Mroźne Skyrim jest daleko od ich domu, którym są pustynne piaski Elsweyr. Szczerze mówiąc nadal liczę, że kiedyś historia będzie osadzona właśnie w tamtych okolicach.

Od śmierci ratuje nas atak smoka, dosłownie w chwili gdy kat nad nami unosił topór. Gady powracają po bardzo długim czasie. Nikt w to początkowo nie wierzył, i większość uznała to za plotki, tak samo wieść o smoczym dziecięciu, które potrafi używać krzyków z języka smoków ( na przykład to słynne Fus Ro Dah, odrzucające wrogów). Udaje się nam zbiec, i po pewnym czasie jesteśmy już właściwie wolni. Możemy już teraz wybrać ścieżkę jaką będzie się nam lepiej grało. Czy to zostaniemy magiem, czy wojownikiem, czy wybierzemy bycie cichym złodziejem. Ja wybrałam wszystko po trochu, smoki zabijam magią, a gdy dochodzi do walk z wrogami, nie chce mi się bawić w zażywanie co chwila eliksirów many i sięgam po topór. Po pewnym czasie i wykonaniu kilku misji możemy samemu zacząć kreować swoją przyszłość, odrzucać lub akceptować kolejne zadania. Dowolność jest ogromna a jednocześnie nie grozi nam z tego powodu nuda. Jest tak dużo misji, od dużych i wiele znaczących do drobnych zadań typu zabij to i tamto, przynieś 10 skór niedźwiedzia. Choć do tej pory nie lubię misji w podziemiach czy jaskiniach. Można się zgubić, zaplątać a w dodatku ze sporej części z nich nie można szybko podróżować co drażni w związku z tym, że część z nich ma długie i rozbudowane korytarze, przez które przejście do wyjścia zajmie nam jakiś czas, bo nie zawsze będzie nam dane drugie wyjście na końcu. 
Możemy kształcić się w wielu kierunkach, i nawet jeżeli od magii do kowalstwa jest daleko, to nic nie stoi na przeszkodzie, by specjalizować się w obu tych dziedzinach czy nawet więcej.
Postać rozwija się nie za wolno, nie za szybko. Podczas gdy zabicie pierwszego smoka może być bardzo podniosłą chwilą to po jakimś czasie zabijanie ich może stać się dla nas codziennością i jednym ze sposobów na zarobek, w końcu kości i skóra są cenne.

Aby nie było, że jesteśmy zawsze pozostawieni sami sobie, możemy uzyskać albo wynająć towarzysza, który nam pomaga w walce, może także nosić nasz bagaż oraz skorzystać z broni czy ubioru jaki mu powierzymy. Nie szkodzi to nam, a mu pomaga, jest dobrze. Chociaż niektórzy ,,klinują" się z drzwiach czy przejściach co potrafi nieco zirytować.

Wilkołaki i wampiry. Do tego drugiego mnie nie ciągnęło, ale brat gdy rozmawialiśmy o grze, zapewniał, że bycie nim jest ciekawe. Pozostaje mi mu uwierzyć. Jeżeli zdecydujemy się dołączyć do Towarzyszy i zdobyć ich szacunek oraz zaufanie zaproponują nam oni przyłączenie się do nich jako wilkołak, bo w nich samych płynie krew wilka. Podjęłam się tego i nie żałuję. Wybijanie mniejszych miast, wiosek, jakichś obozów jako nasz futrzak dawało frajdę, jednak przemyślmy to, bo może się okazać, że mogliśmy tu coś załatwić. Przemiana jest ograniczona do jednej dziennie, ale po zdobyciu pierścienia Hircyna możemy to robić ile tylko chcemy. Spotkałam się z fajnym modem, w którym możemy zmienić barwę naszego wilkołaka, ale nie mogłam go przetestować, bo niestety wymagany jest do niego dodatek, do którego kupna mi się nie śpieszy, prędzej bym wzięła Dragonborn.

Prócz dodatkowych misji mamy też dodatkowe możliwości których możemy się podjąć jak na przykład wampiryzm i wilkołactwo. Prócz tego możemy jeszcze wziąć ślub, niezależnie od rasy czy płci naszej czy małżonka. Niby nic takiego, ale jednak fajnie się w to bawiło. Żona czy mąż może nam pomóc, ugotować obiad oraz dzieli się dochodami ze sklepu. Wiec w sumie się opłaca. 
Spotkałam się z wieloma opiniami brzmiącymi ,,dlaczego Skyrim nie ma trybu wielu graczy?" Ja się szczerze mówiąc nawet cieszę. Wyobrażacie sobie, ile by to ważyło? A dodatkowo pojawiłyby się irytujące osoby wciskające się nam do gry. Jeśli już by miał być tak koniecznie ten multiplayer to sądzę, że tylko

dodatkowo, bo wolę grę jako przeżycie własne, a nie grupowe.

Możemy się już powoli zbierać do końca, czyli ocenienie gry nie pod względem fabuły a mechanizmów i grafiki. Grafika jest do tej pory ładna i myślę, że jeszcze przez jakiś czas się obroni. Błędów jakoś dużo nie policzyłam, irytujące były momenty zacięcia w misji, gdzie mimo obszukania całego obszaru nadal nie można było gdzieś się dostać czy zebrać określonego obszaru. Wtedy po prostu sobie szłam i ją olewałam. A szkoda. Doświadczyłam jeszcze błędu z kobietą lewitującą nad jej stanowiskiem w sklepie, ale było to bardziej zabawne niż denerwujące. Tym bardziej, że na mapie miałam wskaźnik, że jest ona dokładnie tutaj, a dopiero po spojrzeniu w górę gdy ją usłyszałam zauważyłam to. Ale jak już wspominałam, nie irytuje to, w grze plus tego mamy sporo zdarzeń losowych, jak atak bandytów, napad przez złodzieja, zaczepienie przez jakieś NPC-a. O ile nie jesteśmy ostatnimi ofiarami, to sobie z każdą rzeczą poradzimy. Chyba, że dopiero zaczynamy.

Na koniec mapka Tamriel dla niewtajemniczonych z cyklem TES. Nazwy nie różnią się jakoś drastycznie od Polskich.

Podsumowanie:
Grafika:8+/10
Muzyka:7/10
Wrażenia:8/10

+ Jest klimat
+ Charakterystyczna muzyka
+ Nuda nam nie grozi tak szybko
+ Ilość i różnorodność modów do tej gry
+ Nie jest liniowa
+ Nadal popularna
+ Różnorodność ras i charakterów
+ Polska wersja nie różni się tłumaczeniem za wiele od oryginału


- Trochę mało aktorów głosowych w polskiej wersji
- Czasami jednak można się zatrzymać i zastanowić, co teraz robić
- Drobne błędy
- Za dużo misji w tunelach/podziemiach
Ocena Końcowa: 8/10

Całość przez: Collina

Od Colliny:
Dlaczego nie więcej? Cóż, potem Skyrim przestawał mi dawać aż tyle frajdy, co wcześniej. 
Nie ma tak łatwo, nadal tu jestem i nadal będę pisała. Lenistwo, brak czasu czy

chociażby ochoty trochę opóźniło rozwój bloga. Nawet rocznice przegapiłam, no ale nic się nie stało. Tak mi się wydaje, cóż. Planuję wkrótce opisać jeszcze WoT, tylko chcę bardziej tą grę poznać. Jeszcze o coś brata kiedyś popytam, bo kupował on czołgi za złoto więc ma pewien wgląd, którego ja tu nie doświadczę. Mogłabym jeszcze zrecenzować jakieś filmy animowane, bo jest to lekkie i całkiem przyjemne. Trzymajcie się, widzimy się już w kolejnej. Pamiętajcie, że nawet jak nie odpisuję na komentarze, to wszystko czytam. c:
Jeszcze się zobaczymy. O ile nie trafię do szpitala albo nie zejdę, ale myślę, że znajdą się osoby które to tutaj oznajmią w razie takiego zdarzenia.
~Pa i miłego dnia wszystkim.

Recenzja gry The Endless Forest

The Endless Forest

Twórcy gry: Tale of  Tales

Oficjalna strona gry: http://tale-of-tales.com/TheEndlessForest/

Data wydania: 15 lutego 2006

Platformy: Microsoft Windows

Gatunek: MMO

Tryby: Wyłącznie wieloosobowy

Cena: Darmowa, do pobrania na oficjalnej stronie gry

Najpierw rysowałam jelenie. Potem zaczęłam trochę o nich czytać. Aż w końcu po zastanawianiu się podjęłam decyzję. Wczoraj, po raz już chyba trzeci czy nawet czwarty zainstalowałam tą grę, tym razem jednak na poważnie. Poszukałam nazwy konta które tworzyłam ostatnio i działało. Nie mam pojęcia dlaczego, ale kiedy do niej usiadłam przy kolejnym spojrzeniu na godzinę, było już po północy, gdy to inny jeleń z którym się zaprzyjaźniłam poszedł spać, bo długiej zabawie i grze. Pozbawiona chatu, nie ma żadnych misji czy celu. Pomimo wielu lat nadal lubię zagrać w gry, w których sterujemy nie człowiekiem, a zwierzęciem. Jest ich mniej i jestem zazwyczaj ciekawa, jak zostały zrobione, tym bardziej, że posiadam pewną wiedzę na temat większości z nich. A nie byłabym sobą, jakbym nie zaczęła oceniać i krytykować, co jest źle, co jest niedopracowane. Dlaczego więc może się spodobać?

Na początku byłam zdezorientowana co w tej grze się robi. Jeden słabo napisany poradnik jednak mi już wszystko rozjaśnił, musiałam tylko zapamiętać. I znaleźć innych graczy, ta gra działa inaczej niż większość. Aby zostać maskę, czy inne futro musi je nam ktoś dać. Proszę jednak nie myśleć, że nikt nigdy wam nic nie da, bo to mylne wrażenie szybko mi uciekło, też je miałam. Gracze są mili i często gdy my im podarujemy nową barwę

sierści (kładziemy się obok gracza), poroże (ocieramy się o drzewo a następnie zjadamy szyszkę, która spada) czy maskę( jemy grzyby z drzewa), odwdzięczają się tym samym. Miałam nawet sytuację w której przez około 20 minut staliśmy przy drzewie jedząc grzyby a później czarowaliśmy sobie nowe maski, ocenialiśmy gestami czy jest ładna, czy nie, czasami się nawet dziwiliśmy jak wyglądają, jeśli komuś nie pasowała zrzucał ją, jeśli chciał ją zatrzymać, można łatwo zapisać nasz obecny wygląd, wychodząc do menu, klikając network w którym znajdziemy opcję Save Deer. Z futra czy maski które zebraliśmy pod tą zapisaną ocalają nam się. I bardzo dobrze, bo myślałam przez długi czas, że każda rzecz jaką otrzymamy jest na chwilę. Jest, jeśli jej nie zapiszemy.

Jak widać rozpisałam się nad tym jak zbudować sobie wygląd a nie mówię o celu, bo ta gra także go nie posiada. Możemy robić co nam się podoba... No prawie, nie możemy

pisać, bo nie ma tutaj chatu. Z jednej strony dobrze, bo nie będziemy zasypywani wyzwiskami ani pytaniami nowych osób, jak zmienić wygląd, ale mimo wszystko trochę szkoda. Znalazłam osobę z którą na prawdę długo grałam i prawdopodobnie się już nie odnajdziemy chyba, że po wyglądzie albo po piktogramie, bo takowe są nad głowami zarejestrowanych graczy ( można grać jako gość, jednak nie ma to zbyt wielu korzyści). zresztą i tak zaczynamy jako młode, które rośnie aż w końcu po rzeczywistym miesiącu staje się dorosłe, i nasze zwierzę rośnie wraz z czasem jaki ma konto na tej grze. Domyśliłam się tego, widząc dość duże jelenie, które zawiązywały z nami interakcje językiem ciała, bo innego tutaj nie mamy. Mimo to i tak się bardzo dobrze bawiłam, dołączali do nas inni gracze, nowi czy starzy, przez pewien czas się bawiliśmy grupą, rzucając na siebie zaklęcia by otrzymywać nowe umaszczenia, albo nawet skakaliśmy w kółko, udawaliśmy, że walczymy czy tańczyliśmy. Chociaż zastanawiałam się przez pewien czas, że ciekawe co by było, gdybyśmy byli zagrożeni. Wiecie, nagle jakiś drapieżnik wyskoczy i będziemy musieli uciekać. Pozbawiło by to co prawda grę tego spokoju, radości i bezpieczeństwa, ale mogłoby być dosyć interesujące. W końcu gier o polujących mięsożercach jest trochę więcej a i oni nie są niezniszczalni.

Grafika nie jest najgorsza, zdarzają się pewne błędy, ale nie czynią one nam jakiejś krzywdy, choć przenikanie przez drzewa było trochę denerwujące, bo można było ich równie dobrze nie wymijać, nie licząc takich większych drzew, chociaż udało mi się nawet częściowo wejść w posąg. Na szczęście nie wszystkie obiekty są takie, i wskakiwać na głazy się dało. Muzyki to tutaj prawie nie ma, ale to co jest brzmi dosyć radośnie i jednocześnie kojarzy się z lasem (Co za różnica, w porównaniu do innej gry Tale of Tales The Path!) Mogłabym się czasem czepiać, że jeleń potrafi nam się trochę ,,skrzywić" przy niektórych interakcjach, ale nie jest to na tyle obsesyjne, żeby grę odrzucić z tego powodu czy się na nią denerwować. W WolfQuest natomiast towarzyszy to od początku do końca i irytuje osoby, które już w pewną ilość lepszych gie grały.

Co bym mogła powiedzieć na koniec, że na pewno doceniam pracę twórców, bo na pewno poświęcili tej grze trochę czasu. I faktycznie mi się spodobała, jest dobra na odstresowanie czy na odpoczęcie przed jakimiś grami, które zajmą nam dużo czasu i wymagają od nas dużo. Myślę, że warto zagrać by chociaż zobaczyć, co to jest, jednak po raz kolejny muszę zaznaczyć, że nie jest to gra dla każdego, chociaż potrafi pokazać, że czasem nie potrzeba słów. 

Podsumowanie:

Grafika:7-/10

Muzyka: 5/10

Wrażenia: 8/10

+ Oryginalna tematyka

+ Większość rzeczy dowiadujemy się samodzielnie i nie jest to zbyt przekombinowane

+ Przyjazna atmosfera

+ Wciąż są w niej gracze mimo upływu lat

+ Nie musimy się starać z wymyślaniem nazwy, gracze i tak widzą nie ją a nasz piktogram

+ Twórcy nadal czuwają na tą grą i mają co do niej trochę pomysłów

+ Właściwie to brak denerwujących trolli

- Po pewnym czasie może nam grozić znudzenie

- Utrudnione jest utrzymanie kontaktu z graczem

- Może wydawać się trudna i skomplikowana

- W trybie pełnoekranowym nie można schować do paska, a przy próbach kończy się na tym, że lepiej wyłączyć grę (zaczyna szaleć).

Ocena końcowa: 8+/10

Recenzja gry Slenderman's Shadow: Elementary

Slenderman's Shadow: Elementary

Twórca gry: Marc Steene and Wray Burgess
Oficjalna strona gry: http://www.slendermansshadow.com/
Rok wydania: 2012
Platformy: Windows XP, Windows Vista, Windows 7.
Gatunek: Horror

Jak wiadomo celem horrorów jest nas przestraszyć. Zdarza mi się czasem w niektóre zagrać, bo dość szybko się zorientowałam, że po dziwnych grach cz

asem fajnie się czegoś przestraszyć... Albo pośmiać z nieudolnych prób twórcy. Mimo istnienia już od długiego czasu Slender: The eight pages, ja zdecydowałam się zrecenzować to. Dlaczego? Gra wydawała mi się straszna, tym bardziej, że moje początku ze slenderem były dość... Przerażające. A teraz?

W tej grze, jak i w innych ,,Slenderach" chodzi o zbieranie określonej liczby przedmiotów by ukończyć grę. W zależności od gry, są różne zakończenia, jednak moim zdaniem nie robią zbytniego wrażenia. W tej akurat części chodzimy po klasach bez ławek szukając 8 pluszaków nabitych na haki. Pamiętam dawne czasy, gdy w modzie było granie w całkowicie pierwszego Slendera czyli The Eight Pages, gdzie biegamy po lesie ( nie dosłownie, postać się męczy po kilku metrach) i zbieramy kartki.
 Wtedy pamiętam, że nawet ze znajomymi się bałam grać, a przy pojawieniu się Slendermana darłyśmy się jakbyśmy były chore, ale wkrótce gra zaczęła być bardziej denerwująca, z powodu śmierci przez wolno chodzący komputer co powodowało, że pan bez twarzy nas szybko zabijał. Aż w końcu dałyśmy sobie spokój z grą, kolejne podejście nastąpiło właśnie przy tej części. Jednak skończyło się na zawiedzeniu, że gdy ja grałam nasz mackowy pan częściej się pojawiał, po czym wyszłyśmy z gry, bo nas już nudziło bezcelowe szukanie.

Grafika i muzyka dają radę, poza błędami typu przenikanie naszego prześladowcy przez ściany, to może ona być. Dźwięki mogą czasem wywołać pewne uczucie niepokoju i nawet wprowadzają z klimat, zwłaszcza krótkie intro, które moim zdaniem było nawet ciekawsze od tego chodzenia bez celu.

Nie chcę obrazić nikogo, kto się boi tej gry. Chciałam po prostu pokazać, że ona wcale nie jest aż tak straszna... Za dużo schematów, dlatego jeśli chcecie horror, to już chyba lepiej zagrać sobie w the Witch's house albo The Crooked man... Na prawdę, są lepsze horrory, które też można ściągnąć za darmo.



Podsumowanie:
Grafika: 5+/10
Muzyka: 6/10
Wrażenia: 3/10
Strach: 4/10

+ Czasem może przestraszyć


- Po pewnym czasie się nudzi i nie straszy
- Na pewno są lepsze

Ocena końcowa: 4+/10

Od Recenzentki:
Dobra, wiem ta recenzja była słaba. xD